We hebben deze ochtend afscheid moeten nemen van Zanobi. Dat wil zeggen dat ik (Wolfke) nu enig kind ben …
Hij was al 14 jaar, al een hele tijd doof. Hij kreeg ook al een hele tijd dementiepilletjes omdat hij soms niet goed wist wat hij wou. Buiten, nee toch niet. Eten, nee toch niet. Maar met die pilletjes (vitofyllin) ging het eigenlijk wel goed.
Hij vond het ook niet meer leuk om te eten. Baasje is toen alle mogelijke soorten eten, natvoer, brokjes, snoepjes gaan uitproberen, en uiteindelijk hadden we iets gevonden dat hij elke keer graag at, maar de laatste tijd wou hij weer niet veel eten.
Vond ik niet erg hoor, want dan kreeg ik vaak een veel grotere portie.
Maar nu deze ochtend deed hij ineens heel raar. Hij kon niet meer op zijn pootjes staan en zijn ogen bewogen heel de tijd van links naar rechts. Baasje was heel de tijd aan het wenen. Op een gegeven moment zei ze dat ik afscheid moest nemen. Ze zijn toen vertrokken en wat laten kwam baasje terug thuis … zonder Zanobi. Ik snap het nog niet helemaal. Ik wou al eens in de gang gaan kijken, en ik ruik hem nog in het dekentje. Het voelt hier echt wel raar hoor nu … 😦
Zanobi was baasje haar allereerste hondje, en ze zijn dus 14 jaar samen geweest. Ze is nu heel triestig en moet nog vaak wenen. Maar ik heb me in de zetel tussen haar benen gelegd onder een dekentje. Dat vinden we allebei fijn.
Een paar verhaaltjes over Zanobi …
Baasje heeft zijn naam zelf uitgevonden. ze wou iets dat begon met een Z, X of Q en ze hield wel van a’s en o’s. Ze heeft wat zitten knutselen met de letters en kwam toen uit bij Zanobi.
Ze zag hem voor het eerste op de dag dat hij zijn oogjes voor ’t eerst open deed, toen hij 2 weken oud was. Baasje woonde toen in Aalst, maar reed elk weekend naar Eupen om hem elke week opnieuw te zien tot hij mee naar huis mocht.
Hij heeft een geweldig leventje gehad. Hij kon heel hoog springen en kon heel goed frisbees in de lucht pakken, hij is ook eens een speurworkshop gaan doen, daar was hij ook heel goed in.
Hij was ook de grote lieveling van de oma. Soms Facetimeden ze, en dan deed hij een heel verhaal aan de oma. Woewoe. Woewoe.
Hij is verschiilende keren op vakantie gegaan, verschillende keren naar Frankrijk, vaak naar de zee en ook een paar keer naar de Ardennen.
Hij heeft heel veel vrij kunnen rondcrossen op stranden en tussen de velden.
Hij was ook een goede zwemmer, dan gooiden we een tennisbal en ging hij die halen en zwom hij terug naar de kant.
En hij is ook meegegaan als proefkonijn toen baasje opleiding shiatsumassage voor honden volgde.
Hij was een ongelooflijke lieve, zachte hond. Toen hij eens mee op restaurant was, zat hij naast baasje op de bank. Wat later was hij opgeschoven en had hij zich tegen een mevrouw gevleid die een tafel verder op diezelfde bank zat.
Met Zanobi kon je overal komen. Een voorbeeldig hondje was het. Mensen vroegen dan vaak, welk ras is dat? Zo’n gemakkelijk en lief hondje.
Maar nu … is hij in de hondenhemel, bij Nebel, Hocus*Spookkus, Troika en Zazou.
Vorige zomer maak ik een verkeerde beweging tijdens het lopen, pootje gebroken en 8 weken revalideren (elke week nieuwe spalk en niet kunnen gaan wandelen). Ik heb nu een schroef in mijn linker achterpoot. (2000€)
Begin dit jaar maakte ik een verkeerde beweging tijdens het lopen, kruisbanden en meniscus kapot. Zware knieoperatie van mijn rechter achterpootje. 8 Weken revalidatie en niet mogen gaan wandelen. (1800€)
In april worden we aan de plas, waar we elke ochtend gaan wandelen, aangevallen door 2 grote loslopende honden. Weer onder narcose om de bijtwonden op mijn borst en poot te laten hechten. (480€)
Vorige week woensdag moest ik weer naar de dierenarts, weer onder volledige verdoving om mijn tandjes te laten schoonmaken en er waren er 3 die zo slecht waren dat ze eruit moesten. Daarvoor hebben ze zelfs een stuk bot moeten open frezen om een hoektand er te kunnen uithalen. Iew. Dus loop ik nu nog met een dikke snoet rond, neem ik antibiotica en pijnstiller. (350€)
En zonet … liep er ineens een kat in onze tuin! Ik spurt naar buiten, maar ze was al weg tegen dat ik daar was. En toen … kon ik ineens niet meer op mijn linker achterpootje staan.
Baasje denkt dat het weer een knieoperatie wordt. Want die dierenarts had gezegd dat als je het aan één pootje hebt, dat de kans dan groot is dat je het wat later aan je andere poot ook hebt. (1800€)
Dus … ik ben nog aan het herstellen van mijn vorige operatie en het ziet er naar uit dat ik volgende week weer onder het mes ga moeten en weer een paar maand niet ga mogen wandelen … 😢
hoe is het met jullie? Hier gaat alles zijn gangetje.
Nebel
Ik ben lang triestig geweest om Nebel. Als we dan terugkwamen van de wandeling was ik keiblij, want als baasje de deur naar de living ging opendoen, dan dacht ik dat Nebeltje daar op ons zou staan wachten… maar Nebeltje was er niet meer… Echt nergens meer te vinden.
Ik ging dan vaak een beetje in mijn eentje buiten liggen, een beetje voor mij uitstaren. Ik voelde me zo alleen… Zij was echt mijn grote vriendinnetje.
Hondje
Tegenwoordig zorg ik dat ik altijd mijn hondje bij heb. Dat is nu zo’n beetje mijn vriendje, maar toch niet zo leuk als Nebeltje…
Als ik naar buiten ga op het bedje liggen, neem ik het hondje altijd mee.
Natuurlijk is baasje ook mijn vriendinnetje
En de poesjes ook wel een beetje
Wandelen
We zijn een tijdje niet naar de Plas mogen gaan om te gaan wandelen door een virus ofzo. Dat was een beetje jammer. Toen moesten we hier in de buurt gaan wandelen en dat was niet zo tof. Dan moesten we altijd aan de lijn, op voetpaden en fietspaden en een klein stukje natuur en konden we niet eens even goed rondcrossen.
Maar gelukkig kunnen we sinds kort terug naar de Plas en nu crossen we er nog harder dan anders.
Vroege vogel
Tegenwoordig begin ik te blaffen als ik vind dat het tijd is om aan de dag te beginnen. En dat is als het licht begint te worden. Dus… rond 5u, 5u30 ten laatste laat ik baasje van beneden weten dat het tijd is om op te staan. En zo kunnen we lekker vroeg gaan wandelen. Zo tussen 6u en 7u kan je ons dus aan de plas vinden.
Gisteren waren er 2 lieve mevrouwen in bikini, die me riepen. Ja… om 6u30 ’s ochtends terwijl het 10°C was… Ja… daar zeg ik geen nee tegen. Maar vooral omdat de deur van de loods (van de surfclub) open stond en ik zag dat er precies lekkere dingen op tafel stonden. Maar ok. Die mevrouwen waren ook wel heel lief voor mij. 🙂
Baby ekster
Over vroege vogels gesproken… Het is hier de tijd van de nieuwe baby vogels. En die baby vogels die hebben nog niet zoveel ervaring met honden… Zo zat er onlangs een spiksplinternieuwe ekster in onze tuin die nog niet doorhad dat je moet maken dat je weg bent als er een hond naar buiten komt.
Dus… ik achter de ekster en… in had hem!!!
Het was de allereerste keer in mijn leven dat ik een beestje kon pakken!!!
Ik heb al heel vaak achter beestjes gelopen maar nog nooit iets kunnen pakken.
Het plezier was jammer genoeg maar van korte duur, want baasje kwam achter me gelopen was aan het roepen dat ik de vogel moest loslaten, kon mij te pakken krijgen en ik heb de vogel dan maar losgelaten. Hij is dan onder de struiken gehuppeld.
De mama en papa en tantes en nonkels eksters waren allemaal luid aan het kwieken. Instructies aan het geven, blijf onder de struik, probeer over de draad te geraken! Een paar eksters kwamen kijken vanop het dak van het tuinhuis.
Eens we allemaal terug binnen waren, zijn ze nog een grondige na-inspectie van de plaats van het incident komen doen en hebben ze hun veiligheids-risico-analyse-document bijgewerkt zodat ze deze case kunnen meenemen in de opleiding van de kleine eksters. De gepakte ekster is er met de schrik (en 1 pluim minder) vanaf gekomen.
Slaapkamer
Terug naar mijn ochtendritueel. Ik blaf niet alleen als ik vind dat baasje moet opstaan, maar ik trek ook aan de klink van de deur naar de hal. Meestal heb ik geen succes, want baasje doet de deur altijd op slot. Maar onlangs was ze dat vergeten en kreeg ik de deur open! Wat een feest!!!
Ik ben naar boven gespurt, heb baasje haar slaapkamerdeur open gedaan en dan roefel roefel bij haar in bed onder het deken, tussen haar benen. Ik ben nog nooit zo’n gelukkig hondje geweest! 😀
Douche
Soms liggen er lekker riekende dingen aan de plas waar ik dan lekker in ga rollen. Maar baasje vindt dat niet zo leuk. Zo lag er onlangs een mensenonderbroek met iets bruins in… Heerlijk. Maar baasje vond het verschrikkelijk… Ik moest dan mee naar boven en onder de douche, maar dat vond ik helemaal niet leuk.
Als ze nu zelf voorstelt om even mee naar boven te gaan, dan vertrouw ik het niet meer.
Beestjes ruilen?
Alleen ’s ochtends voor we gaan wandelen, als ze haar schoenen en Zanobi zijn bandje aan het aandoen is, dan loop ik nog even naar boven naar haar slaapkamer (met mijn hondje). Ik heb daar ontdekt dat baasje ook een beestje heeft. Blijkbaar heeft haar broer Steven dat voor haar gemaakt.
Ik had, dacht ik, een goede deal gemaakt. Ik had mijn hondje op haar bed achtergelaten en had het Totoro beestje in de plaats mee. Maar nee… dat ging niet door. Totoro is baasje haar beestje…
Cosy caves
Voor Nebel haar verjaardag hadden we 2 nieuwe cosy caves gekregen.
Nu hebben we er 4, maar de kapotte is naar buiten verhuisd, zodat er daar ook eentje ligt. En als ik ’s avonds nog met baasje buiten zit, en ik heb zin in wat gezelligheid, dan kruip ik in de versleten cosy cave.
Soms stap ik er ook op de verkeerde manier in…
En soms denken de poesjes dat ze elk recht hebben op 1 cosy cave maar… dat is wel niet de bedoeling hè…
Bezoek
Een paar weken geleden zijn we naar de oma thuis gegaan. Het was de eerste keer dat ik mee mocht. Normaal ging alleen Zanobi mee, en dan bleef ik met Nebel (die echt niet graag in de auto zat) en de poesjes thuis. Maar nu Nebel er niet meer is, gaat baasje mij niet alleen thuis laten, dus mocht ik mee. We hebben er lekker gegeten en we hebben ook een lange wandeling gemaakt in de natuur waar ik ook los mocht lopen.
En vorig weekend hebben we nog eens bezoek gekregen van de papa van baasje en Marjan, en het was wel leuk om nog eens wat meer beweging in en rond het huis te hebben.
Eten
Toen Nebel altijd maar vermagerde, kregen we puppy brokjes om haar wat te laten aansterken. En wij eten altijd allemaal samen, dus at ik ook puppybrokjes.
Tijdens de wandeling aan de Plas kregen wij ook altijd Frolic snoepjes onderweg.
En zo was ik wel een paar killotjes bijgekomen. Ik woog vroeger rond de 18 kg en toen ik een paar maand geleden eens mee naar de dierenarts ging met Nebel, bleek ik 22 kg te wegen. Aiai.
Als we hier in de buurt een wandeling gingen maken, had baasje nooit snoepjes mee, dat waren we zo gewoon. Maar toen we na een tijdje terug naar de plas gingen, had ze daar ook geen snoepjes meer mee! Dat was wel niet zo tof. We hebben nog bijna 3 weken geprobeerd en altijd maar gaan vragen, maar ze had gewoon niks bij dus kon ze ook niks geven. Nu zijn we het gewoon en vragen we niks meer.
Baasje denkt dat ik zo misschien terug wat ga afvallen. Al ben ik echt niet dik hoor. De dokter vond het ook nog geen probleem. Gewoon ne flinke, stoere Rambo hè. 🙂
Nu de puppybrokjes niet meer moeten, had baasje nog eens contact opgenomen met Inge van Bruxo.
Een paar jaar geleden heeft zij de fantastische oplossing bedacht die Spookje van zijn jarenlange buikpijn en -krampen heeft afgeholpen. Ze stelde voor om glutenvrije hertenbrok van Naturis te nemen en daardoor waren al zijn problemen opgelost. Nooit meer krampen en hij voelde zich veel beter.
Onlangs heeft baasje nog eens bij Inge geïnformeerd wat we nu best konden doen qua eten. Want baasje wil wel heel goed en gezond eten voor ons kopen, maar ze let ook goed op haar centjes. En nu raadde Inge ons Dog Lovers Gold aan. Een combinatie van Balance met Original. En dat vinden we inderdaad lekker en het lijkt ook heel gezond.
Staart
Een dikke maand geleden stond mijn staart ineens in een hoek van 90°. Heel raar. Baasje heeft naar de dokter gebeld en foto’s en filmpjes doorgestuurd, maar aangezien ik er verder geen last van had en we toen niet zomaar naar de dierenarts konden als het geen noodgeval was (door dat virus weer), hebben we niets speciaals gedaan.
Baasje was wat gaan opzoeken. Ze vond iets van frozen tail. Als je je als hond wat ‘overdoet’, dan kan je staart zo gaan staan. En in die tijd was ik soms heel hevig aan het blaffen tegen de buurhonden.
Internet zei ook dat het normaal na een week wel zou overgaan, maar hij staat nog altijd wat omhoog. Nu nog 30°. Maar nooit meer ontspannen. En kwispelen kan ik ook niet meer, terwijl ik vroeger zo’n kwispelgat was.
Toen we 3 weken geleden op groot onderhoud gingen (of jaarlijkse controle) bij de dierenarts heeft ze alles bekeken en onderzocht, maar ze vond ook niet wat het kon zijn en ik heb er uiteindelijk ook helemaal geen last van…
Chemische castratie
De buren vonden het niet zo leuk dat ik zo hevig tegen de draad stond te blaffen tegen de buurhonden (en zelfs in de tuin van de buurhonden probeerde te geraken).
Daarom is baasje wat gaan opzoeken wat daaraan gedaan kon worden. En castreren zou een mogelijkheid zijn.
Ze heeft het met de dokter besproken, en die raadde aan om eerst te starten met chemische castratie om te zien of het effect heeft. Want het kan ook aangeleerd gedrag zijn.
3 Weken geleden is het dan gebeurd. Een dikke naald tussen mijn schouders…
De dierenarts zei dat het officieel een maand duurt voor het werkt maar haar ervaring is dat je vaak na een week al een poeslieve hond hebt.
Maar… ik was al een poeslieve hond… Toch meestal. Binnen. Bij baasje…
De buurman had ook nog iets aan de tuin veranderd waardoor we elkaar niet meer konden zien, en baasje riep me altijd meteen terug binnen als ik begon te blaffen en daardoor was het probleem eigenlijk al opgelost een week voor ik gecastreerd werd. Dus zien ze niet echt of het nu echt iets uitmaakt.
In ieder geval… als ik samen met baasje buitenzit en de buurhonden roepen me naar de draad (blaf! blaf!) dan blijf ik vaak gewoon liggen en hoef ik niet meer per sé ‘een babbeltje’ te gaan doen. Vooral omdat baasje altijd superblij en fier en lief is voor mij als ik niet ga blaffen. Of als ik meteen na één blaf al terugkom.
Maar Zanobi begint precies wel iets aan mij te merken. Want de laatste dagen wil die op mij rijden. Dat vind ik niet zo leuk… Maar baasje komt er dan wel meteen tussen.
Verder gaat alles goed. Baasje is altijd thuis bij ons. We kunnen weer veel buiten zitten met dit mooie weer. Dus… iedereen is hier gelukkig. 🙂
Deze ochtend was het echt helemaal niet meer ok met Nebeltje…
Ze kon echt niet meer op haar pootjes staan. Het was zo zielig om te zien.
Dus heeft baasje de dokter gebeld en gezegd dat het tijd was.
Zanobi en ik voelden het allebei aan dat het niet ok was. We zijn allebei een tijdje in baasje haar schoot gaan liggen terwijl ze naast Nebel zat. Ik begon ook al een beetje te jammeren.
Toen baasje moest vertrekken, ben ik mee naar buiten gelopen en bij in de koffer gesprongen bij Nebel. Maar ik mocht niet mee . 😦
’s Middags is Nebel naar de hondenhemel gegaan, bij Spookje. Ze is terug vrij en ze kan er naar hartelust en met sterke pootjes ronddartelen in de hemelweides ofzo.
Toen baasje terug thuis kwam had ze een dekentje bij dat naar Nebel rook. Ik bleef snuffelen en overal in de living rondgaan. Waar was ze dan naartoe? Ook Zanobi en zelfs de poezen gingen snuffelen en op zoek. Ik heb nog een tijdje naar de deurklink zitten kijken, in de hoop dat ze toch nog terug binnenkwam …
Ik voel me heel triestig. Ik loop nu rond met mijn hondje om me te troosten. En baasje troost me ook veel.
Er ontbreekt hier echt iets. Het is hier leeg.
Baasje heeft deze namiddag muziek van Chris Isaak opgezet. Toen we eens naar zee reden, was Nebel heel onrustig in de auto, alleen bij de muziek van Chris Isaak werd ze wat rustiger.
De dierenarts zegt dat als er een hondje doodgaat, dat je dan veel moet wenen en er veel over praten.
Ik wil dus graag wat Nebel verhaaltjes vertellen.
Op 25 januari 2012 kwam Nebel bij ons wonen. Ze was toen 6 jaar. Ik was toen nog net niet geboren, maar een paar maand later kwam ik er aan.
Eerst woonden we in Ninove.
Toen waren we nog met 4.
Nebel had al snel ontdekt dat het katteneten op het aanrecht stond en dat ze daar op kon springen. Van zodra baasje de deur naar de hal toetrok, stond Nebel op het aanrecht. Daar is ze achter gekomen omdat lieve Lieve eens in de living was toen baasje vertrok. Daarna is het katteneten naar een andere plaats verhuisd en is Nebeltje terug afgevallen (want ze was toen een paar kilootjes bijgekomen). 🙂
Nebel heeft een heel mooi leventje gehad. We zijn eens allemaal samen naar Frankrijk op vakantie gegaan. Dat was plezant. Nebel heeft ook een les Shiatsu massage voor honden meegedaan.
Ze heeft veel mooie wandelingen gemaakt. In Ninove tussen de velden en in Houthalen aan de plas.
En oh… dat zwemmen aan de plas was ook zo geweldig. Alé… ik moest achter het balletje gaan en als ik uit het water kwam dan liepen de anderen achter mij om het balletje te pakken. Dolle pret.
Maar op een gegeven moment ging het wandelen niet meer zo goed. Wilden haar pootjes niet meer mee.
Baasje heeft nog geprobeerd met zo’n kar, maar dat zag ze niet zitten.
Maar niet erg. Nebel vond het ook heerlijk om thuis te zijn. Bv buiten op het dekentje in het gras, of in de Lafuma.
Oh en ijsjes eten in de zomer hè 🙂
Toen ze last kreeg van haar zwakke pootjes was het niet gemakkelijk op de gladde stenen vloer. Baasje heeft eerst gezocht naar een oplossing met iets anti slip aan haar pootjes.
Maar dat werkte niet (ze deed ze terug uit), dus heeft baasje veel research gedaan en is er een nieuwe vloer gekomen. Gezandstraalde eik laminaat. Daarop had ze wel veel meer grip.
Als er een feestje was dan zag ze er ook altijd top uit.
Eén van haar grootste hobby’s was tot haar laatste dag: ‘eten’.
En knuffelen met lieve Lieve …
En met baasje natuurlijk ook maar daar zijn iets minder foto’s van. 🙂
Maar ze was vooral mijn allerbeste onafscheidelijke vriendinnetje en mijn mama’tje.
Ik begrijp dat haar lijfje op was. En dat het tijd was om te gaan.
ik ben een beetje verdrietig, want het gaat niet zo goed met Nebeltje… 😦
Ze staat nu al heel lang een beetje wankel op haar pootjes, daarom krijgt ze elke maand een epo-spuitje en elke dag een cortisonepilletje.
Maar zaterdag waren haar pootjes ineens nog wat wankeler. Toen ze blik stond te eten kon ze zich niet meer zo goed rechthouden.
En zondag ging ze naar buiten om pipi te doen, en dan gaat ze ook nog eens naar helemaal vanachter in de tuin (waar een grote bak water staat waar ze liever uit drinkt dan uit de bak vers water in binnen) en toen ze terugkwam was ze fameus aan het manken.
Daarna ging ze een hele tijd op de cosy cave liggen.
Maar daarna ging ze nog eens naar buiten en dan was het weer ok.
En ze doet ook nog altijd alle moeite van de wereld om met haar wankele wankele pootjes naar de keuken te lopen als ze ziet dat baasje naar daar gaat.
Ja ik zeg ‘zien’, want horen… dat doet ze al een tijdje niet meer.
Maar daarna was ze weer helemaal krakkemikkig. 😦
Baasje was heel triestig en Zanobi en ik voelden ook dat Nebel niet ok was. We gingen vaak bij haar staan of liggen.
Deze ochtend stond Nebel weer wat steviger toen ze aan het eten was en heeft ze een paar uur in de zetel naast baasje gelegen met haar oogjes in genietstand.
Maar dan moest ze weer naar buiten en was het weer niet goed. Weer helemaal mankie mankie.
Ze vond haar draai ook niet toen ze terug binnen was. Ze ging van de ene naar de andere cosy cave. En als ze dan ging liggen, ging ze met haar rug naar ons liggen, en anders ligt ze altijd met haar hoofdje naar ons.
Soms probeerde ze recht te staan, maar lukte dat niet.
Ze had duidelijk pijn.
Dus… heeft baasje dan toch maar naar de dierenarts gebeld met een klein hartje.
Ze had nog een paar filmpjes van Nebel doorgestuurd zodat de dierenarts kon zien hoe het met haar was.
De dierenarts wou nog één ding proberen. CBD poeder. Dat een paar dagen proberen, het had ook een heel goed effect bij een ander hondje waar het niet zo goed mee ging. Dat klonk wel cool. Nebel gaat aan de wiet. 🙂
Het zou tussen 14u en 16u geleverd worden, maar tegen 16u belde de dierenarts dat het niet geleverd was, en dat we dan morfine zouden proberen, want dat we niet willen dat Nebeltje pijn heeft.
Nu… ik ben de laatste dagen wel een beetje helemaal in de war omdat Nebel zo ‘anders’ is dan anders. Ik wil altijd maar op haar gaan rijden (en op baasje ook) en dan wordt baasje boos en zegt dat dat niet mag. Ze wou dan tussen Nebel en mij in de zetel gaan zitten, maar Nebeltje kwam zelf terug bij mij liggen.
En zo ligt ze hier dus nu tegen mijn lijfje gelukzalig te trippen. Ik denk niet dat ze momenteel pijn heeft.
Dus… we gaan nu een paar dagen bekijken hoe het verder gaat. Woensdag moet baasje terug naar de dokter bellen…
Ik hoop echt echt echt dat het goed komt. Want Nebeltje is mijn mama’tje, mijn allerbeste vriendinnetje… Ik zou niet weten wat ik zonder haar moet doen…
Hm… hiernet is ze weer buiten gegaan, en was ze weer helemaal aan het manken zoals op het eerste filmpje. 😦
Hiep hiep hoera voor mijn lieve mama’tje die vandaag 14 jaar is geworden!
Dat is dus dubbel zo oud als ik!
Baasje heeft gezegd dat we er vandaag een groot feest van maken. Met blik enzo.
Eigenlijk zijn we al een maand aan het vieren, want baasje heeft al verschillende cadeautjes voor haar (en ons allemaal eigenlijk) gekocht.
Nieuwe speelgoedjes
Zo kregen we een paar weken geleden nieuwe speelgoedjes.
Een hondje dat precies zo ligt als ik, met zijn pootjes naar achter. Het hondje is wel wat groter uitgevallen dat baasje dacht, maar we vinden het toch allemaal leuk.
Dan had ze nog een ander beestje gekocht, maar dat bleken we al te hebben. Dus niet zo interessant.
Onze favoriet is de eend. Daar zit een kraakpapiertje in, ze kwaakt ook als je hard genoeg bijt. Baasje heeft wel gezegd dat de eendjes aan de plas waar we elke ochtend gaan wandelen geen kraakpapiertje in zich hebben en dat ik het niet mag gaan onderzoeken of dat echt waar is.
Omdat dat ene beestje wat tegenviel, en ze toch voor elk een nieuw beestje wou, is er gisteren nog een ander 3e beestje toegekomen. Dat is dan weer tamelijk klein, maar dat vinden we alledrie wel tof.
Maar eergisteren kwam er een grote doos toe, en daar was baasje heel heel blij mee, ook al was het een cadeautje voor ons. 2 Nieuwe cosy caves. Baasje vindt ze kei mooi en vindt het leuk dat ze nog helemaal vers-van-de-winkel ruiken. Maar mmm… Nebel en Zanobi zijn er al eens even ingekropen om baasje een plezier te doen, maar uiteindelijk liggen we toch liefst op onze oude versleten cosy caves.
De poesjes die zijn wel heel blij met de extra cosy caves en die liggen nu in de nieuwe. Baasje hoopt dat wij ze ook leuk gaan vinden, zodat ze de heel versleten cosy cave uit de living kan halen.
Sterke Nebel
Ons Nebeltje is dus vandaag 14 jaar geworden. In mensenjaren zou dat 88 jaar zijn. En dat zie je wel…
2 jaar geleden is ze haar jonge sportlijf zo wat kwijt geraakt en zijn haar pootjes wat slapper geworden. Maar daarvoor krijgt ze elke dag een cortisonepilletje (met vleesje, ook voor ons, maar dan zonder pilletje) en elke maand een epo spuitje (ja, een echt sportbeest hè), en dan staat ze weer wat steviger.
Af en toe slaat baasje wel in paniek. Vooral als er bezoek is geweest dat Nebel al lang niet meer heeft gezien. Als de mensen dan zeggen, ‘amai ze is mager’, of ‘ocharme, ze staat zo wankel op haar pootjes’, dan begint baasje zich af te vragen of ze dit wel normaal mag vinden, of dit nog wel ok is en dan begint baasje ineens te denken dat het bijna gedaan is en dan moet ze veel wenen enzo.
Maar dan stelt de dierenarts haar weer gerust. Ze heeft geen pijn, en ze heeft nog keiveel zin in het leven, staat als eerste in de keuken of aan tafel als er iets te eten valt, ze komt knuffelen, ze blaft als er bezoek komt …
De dierenarts zei dat baasje het moest zien als een oud dametje in een rusthuis. Die kan ook niet meer alles en alles gaat wat moeizamer. Maar dat is helemaal ok.
Alleen eind september… toen was het even helemaal niet goed…
Nebel sprong uit de zetel, schoof uit en viel. Ze strompelde naar de cosy cave, maar het ging duidelijk niet goed met haar. Ze sleepte zich voort, ze deed pipi en kaka waar ze stond. Haar ogen sprongen van links naar rechts, ze was helemaal gedesoriënteerd, er kwam schuim uit haar mondje… Baasje heeft haar meteen opgepakt en is ermee naar de dierenarts gereden. Zo’n hoopje ellende, ocharme. Baasje dacht dat ze haar niet meer mee naar huis zou brengen, dat het nu mss echt gedaan was. Maar nee hoor.
Ons Nebeltje moet op haar hoofdje gevallen zijn, want ze had een hersenschudding. De dokter heeft haar extra cortisone en vochtafdrijvers gegeven en toen hebben we een hele dag in het donker in de stilte gezeten. Zoals wanneer een mens een hersenschudding heeft. Baasje heeft ook veel healing gedaan.
De dokter zei dat het ook een heel groot geluk is dat baasje thuis was toen het gebeurde en dat ze meteen kon komen.
En… de volgende dag was ze er weer bovenop! Sterke sterke Nebel. Die heeft nog helemaal geen zin om er mee op te houden. 🙂
En ikke blij, want zij is mijn beste vriendinnetje en mijn mama’tje.
Mijn atletisch lijf
Elke keer als Nebel naar de dokter gaat, moet ze ook op de weegschaal. Ze valt vaak af, maar als ze weer een beetje bij is, dan zijn de dokter en baasje altijd heel blij. Ze schommelt zowat tussen de 12,70 kg en de 13,50 kg.
Om aan te sterken en wat meer calorieën binnen te krijgen, moet Nebel puppybrokjes eten. En we eten allemaal samen, dus… krijg wij ook puppy brokjes. Baasje wisselt af zodat ze het altijd lekker blijft vinden en genoeg eet. Eens Royal Canin, eens Pro Plan. Ook eens Hills, maar daar was Nebel niet zo heel gek van.
En altijd als Nebel naar de dierenarts gaat, krijgen we daarna allemaal blik.
Ik zelf weeg wel ietske meer…
Ik ben altijd de grootste, stevigste (nee, niet dik) geweest van allemaal. Zanobi weegt 14 kg, ik vroeger 18, maar toen ik tijdens het jaarlijks onderhoud in april de weegschaal op moest, woog ik 20 kg…
Onlangs ben ik eens meegegaan met Nebel naar de dokter omdat ik 2 bolletjes op mijn lijfje had. Eentje onder mijn voorpoot en eentje op mijn buikje. Het bleken gewoon vetbolletjes te zijn, dus niks aan de hand. Ik moest terug op de weegschaal en… ik woog 22 kg… Ik hoorde de dokter praten over dieet en minder snoepjes tijdens de wandeling… Neeeee!!!!!!!!
Nu… als ik mijn winterjasje moet aandoen wordt dat wel een beetje een probleem. Baasje heeft de sluiting al op het grootste gezet en dan nog spant mijn jasje fameus.
Nu … de dokter zei dat het nog niet zo erg is. Je ziet nog altijd mijn ribben een beetje. En ik zie er niet dik uit. Ik heb gewoon een euh… atletisch lijf.
Zwemmen
We gaan nog altijd elke ochtend bij zonsopgang aan de plas wandelen.
In de zomer wou ze weer balletje gooien en dan gaan wij dat normaal halen en zwemmen we wat. Maar dit jaar hadden we er niet meer zoveel zin in. (Maar we hebben het wel nog een paar keer gedaan hoor).
Vroeger was dat tof. Dan sprong ik het water in, ging ik die tennisbal halen en als ik terug aan land was, dan liepen Nebel, Zanobi en Hocus*Spookkus achter mij om die bal af te pakken. Dat was nog het leukste van al! Maar nu loopt er niemand meer achter mij. Dan ga ik ook niet meer achter de bal…
Nebel die wandelt al sinds de zomer van vorig jaar niet meer mee. Maar zij krijgt wel snoepjes voor we vertrekken en als we terug thuis komen.
Baasje had nog eens geprobeerd om een mini wandeling te doen met haar, hier op het fietspad achter het huis, daar kan ze wel wat wandelen zonder leiband. Maar het ging zo moeizaam. Een mevrouw die passeerde zei zelfs: niet forceren hè…
Maar voor Nebel is het helemaal ok om een beetje in de zetel te liggen, dan wat op de cosy cave, eens een toerke doen in de tuin, dan eens in de keuken gaan kijken of er iets te krijgen valt. Naast baasje staan terwijl ze aan het eten is. En ’s avonds als baasje in de zetel komt zitten, nestelt Nebeltje zich helemaal tegen haar aan.
Nog wat andere fotootjes
Zanobi en Nebel zijn ook dikke vriendjes.
Me, baasje haar voet en de pjoeter.
Ok… niet zo’n flatterende foto van mezelf.
Samen met baasje aan het werk en af en toe durft ze wel eens iets heel grappigs te zeggen.
Warm warm warm deze zomer…
Hoezo de zetel is voor jou en het bedje voor mij?
Even voor me uit zitten dromen…
We hebben een nieuwe auto. De zwarte is weg. We hebben de oude auto van de oma overgenomen.
Ik was eigenlijk ook al blij met onze oude beestjes. (ik bedoel dan de groene krokodil)
Sleepy me.
Me! 😀
Ziezo. En nu aftellen naar Nebeltje haar 15e verjaardag. 😀
Zanobi die wil vooral geurtjes ruiken als we gaan wandelen. Ik, ik wil snoepjes eten. Dus blijf ik voor baasjes haar voeten lopen, of zijwaarts. Alles wat nodig is om een snoepje te krijgen.
Buiten liggen met baasje op het matje in de schaduw toen het zo heel warm was, mooie wandelingen aan de Plas gedaan, lekkere dingen gegeten, buiten op het bedje liggen, gezellig in de cosy cave.
Kijk sie. Ik zal hier de afgelopen maanden eens samenvatten in wat fotookes.
Begin maart is Spookje gestorven. Daarna hebben we even onze draai terug moeten vinden. Ineens waren we nog maar met 3.
We hebben een mooie lange zomer gehad. En we hebben veel buiten kunnen liggen.
En soms vond ik het iets te warm en dan was binnen ook goed.
Ik ben ook weer gaan zwemmen. Alleen vind ik het leukste deel van het zwemen dat iedereen achter mij komt aanlopen om het balletje proberen af te pakken. Vroeger liepen Zanobi, Nebel en Spook dan allemaal achter mij, maar nu deden de flauwerikken niet meer mee.
Zanobi heeft ook nog een beetje gezwommen. Maar verder dan 1 of 2 meter hoef je het balletje voor hem ook niet meer in het meer te gooien, want dan gaat hij er niet achter.
Ik doe mijn best om zoveel mogelijk cutie te zijn voor de foto’s…
We hebben enorm genoten van de plas, waar we elke dag naartoe zijn gegaan. Meestal ’s ochtends heel vroeg.
Baasje is beginnen lekker te koken.
En dan blijf ik graag in de buurt.
Nebeltje op schoot in de Lafuma.
In april zijn Nebel en Zanobi een weekendje met baasje naar zee naar de oma gegaan. Ik ben toen een weekend bij Lieve blijven logeren.
Het was eigenlijk wat te lang in de auto zitten voor Nebel. Want die gaat dan niet liggen, en zo lang rechtstraan is niet goed voor haar pootjes. Ze bleek wel graag naar Chris Isaak te luisteren. Dan werd ze rustig. Dus dan heeft baasje zo veel mogelijk Chris Isaak muziek proberen spelen.
En ik… ik bleek maar een klein hartje te hebben zo helemaal alleen zonder mijn vriendjes erbij. Ik ben ook eens naar de hondenwei gegaan, maar neenee niet van grote mond gaan doen tegen andere hondjes. Braaf bij Lieve gebleven.
Mja… Ik laat me mss wat te veel op mijn kop zitten door die katten…
Maar ach… zo samen zonnebaden, dan schept een band…
In mei hebben we een professionele fotoshoot gedaan met onze lieve dogsit Lisa en haar fotografievriendin.
Ze hadden onze living tot een echt studio omgevormd.
Ik voelde me wel wat onzeker als fotomodel. Doe ik het zo goed?
En we zijn dan ook naar buiten gegaan voor nog extra foto’s.
Eén van de laatste keren dat Nebeltje is meegegaan naar de plas…
Summertime thuis
Zanobi die de sprong toch nog eens waagt.
En ik in volle actie.
Mijn vriendinnetje
Samen op het dekentje in het gras buiten
Nebel die een hilarische mop vertelt
Summertime aan de plas
Alle cosy caves en dekentjes in de Lafuma omdat er binnen gekuist wordt? Nebel is de prinses op de erwt.
Sommige dagen was het echt te warm…
Alleen Zanobi… die kruipt bij 30° nog altijd gezellig in zijn cosy cave.
Als er iemand jarig is, dan zijn wij op ons paasbest.
Zij en ik… ❤
Dus de laatste maanden gaan we met ons 2tjes wandelen.
Ik hou baasje ook gezelschap als zij buiten zit.
Zanobi die gaat af en toe mee naar de oma. Dan is hij altijd heel blij. Niet alleen om de vleesjes, maar ook omdat hij graag met de oma en Jan knuffelt.
Een paar weken geleden was ik de grote held van baasje. Ik heb op 1 week tijd 3 zo’n spinnen opgegeten. En amai, dan is ze blij. Dan krijg ik extra vleesjes en snoepjes. Wel geen kusjes…
Ja ik weet het. Het is zooooo lang geleden dat ik nog iets geschreven heb. Maar vandaag ben ik echt zoooo blij! 🙂
Eerst even vertellen van ervoor.
Nebeltje wordt oud en wankel
Nebeltje wordt oud. In november wordt ze 13 jaar, en ze staat al langer erg wankel op haar pootjes. Ze beeft ook vaak.
En sinds juni ofzo kan ze niet meer mee gaan wandelen. De laatste keren dat ze mee ging, dan deed ze een paar stappen en stond ze naar haar pootjes te kijken. Van alé… waar zijn mijn fitte sportpoten van vroeger gebleven? En ze had toen ook pijn aan haar pootjes.
Baasje heeft nog een bolderkar gekocht om haar zo toch mee te kunnen nemen, maar dat zag ze echt niet zitten. Ok. Zolang dat ding stilstaat. Maar als het rijdt, wou ze eruit.
Baasje was rond die periode bang dat het bijna gedaan zou zijn met mijn vriendinnetje. Baasje probeerde soms nog wel eens of Nebel mee wou gaan wandelen, maar nee. Ze zou echt echt echt niet mee. Soms keek ze ook alsof ze er niet veel zin meer in had.
Maar ze was uiteindelijk wel blij verder met haar leventje hier. Lekker in de zetel liggen, en als eerste in de keuken en aan tafel staan als er iets te eten viel. Allemaal goed voor mij als het goed is voor Nebel.
Elke maand naar de dokter
Elke maand gaat ze eens naar de dokter voor een sterke-poten-spuitje en elke dag krijgt ze een cortisone pilletje. Dat is tof want dan krijgen we allemaal een vleesje. Vroeger kreeg alleen Nebel een vleesje voor haar pilletje, maar ons lieve dogsit Lisa gaf ons allemaal een vleesje en baasje is dat dan ook beginnen doen. 🙂
De dokter onderzoekt Nebel dan ook altijd. Kijkt hoe het met haar pootjes gaat en ze moet op de weegschaal. Soms blijkt dan dat ze is afgevallen. Soms wel een hele kg op een maand. Van 13kg naar 12kg. En de volgende keer is er dan weer wat bij. Baasje zoekt het beste eten, zodat ze niet afvalt.
Wandelen
Deze ochtend maakte baasje aanstalten om te gaan wandelen, en Nebel kwam ook mee naar de hal. Baasje maakte mij klaar en liet mij in de auto. Ik mag op de achterbank. Omdat ze me daar kan vastmaken met de hondengordel. Anders kruip ik van voor naar achter en weer terug. Het net van de auto? Daar kruip ik gewoon langs. 🙂
Baasje dacht dat Nebel wel snel terug naar de living wou, maar nee… Toen Zanobi zijn bandje aanhad en naar de auto kwam om in de koffer te springen, kwam Nebel mee, ze wou bijna zelf in de auto springen. Maar dat kan ze echt niet meer. Dus ok… Baasje is dan ook haar bandje gaan halen en ze mocht mee!
Het was wat aan het miezeren, en normaal gaan we dan niet wandelen, maar omdat Nebel voor de eerste keer sinds heel heel lang precies zin had om mee te gaan, zijn we toch vertrokken.
En het ging goed!
Nebel had er zin in, was zo dartel en blij. Wel jammer dat het zo aan het miezeren was. We waren al snel nat, terwijl het daar anders altijd zo mooi en droog is…
Baasje was zo blij dat Nebel er weer bij was.
Het ging de hele ronde goed. Ze heeft nooit naar haar pootjes gekeken (dus geen pijn).
Dus… Het gaat goed met Nebel!
Thuis gekomen heeft ze ons allemaal afgedroogd en nu zijn we wat aan het rusten.
Vandaag heb ik heel de dag bij Hocus*Spookkus kunnen zijn. Hem zachtjes geaaid. Continu zitten evalueren of dit nu ok was, of of hij aan het afzien was. Maar het leek echt niet ok. Hij had niks energie meer, kon heel moeilijk ademen, zijn longen maakten rare geluiden, hij at niet meer, hij moest dan ook nog overgeven.
De dierenarts had nog extra testen laten toen op het bloedonderzoek en daaruit kon afgeleid worden dat het waarschijnlijk een heel agressieve kanker was.
Het was tijd om afscheid te nemen.
Onderweg naar de dierenarts heeft hij nog met zijn hoofdje wat uit het raam kunnen hangen vanop mijn schoot voor een beetje een cabrio gevoel. Eens hij op de tafel stond is hij gaan liggen. Hij had geen fut meer om nog te blijven staan of zelfs zijn hoofdje recht te houden.
Zijn lijfje was op. Tijd om te gaan.
Spook was een hele fijne hond. Ongelooflijk lief naar alle mogelijke andere honden, heeft nooit een blafje gelaten. Een echt knuffeltje. Ik zei vaak dat hij een knuffelpikker was omdat hij er vaak kwam tussen staan als ik een van de anderen een knuffel gaf. Eten in je hand of op tafel was ook niet veilig. Het was weg voor je het door had. Hij was gek van lekker eten.
Mijn allereerste hondje dat ik moet afgeven. Hij was nog maar 8. Maar zijn lijfje was op.
Wolfke 